دریافت متن کامل نسخۀ چاپی(تمام قسمت‌ها)
1-مقدمه (خواندن آن ضرورت دارد)

چاپ کتاب با عنوان نادرست
از روزگاران کهن که نویسندگان پایبند به اصول، «رؤوس ثمانیه 1

رؤوس ثمانیه هشت ویژگی یک اثر بود که به گمان نویسندگان و کتاب‌شناسان باید در آغاز آن یاد می‌شد. البته در میان مفهوم شماری از این «رؤوس» اختلاف نظر وجود داشت اما نه در باب «مؤلف» و «عنوان». برای نمونه قطب‌الدین شیرازی در پایان مقدمۀ بسیار طولانی درة التاج، و پس از یادکرد فهرست کتاب، دربارۀ این هشت‌ویژگی به تفصیل توضیح می‌دهد (قطب‌الدین شیرازی، 172-180؛ مقایسه کنید با کحال حموی، 11-12)

» را در آغاز کتاب خود یاد می‌کردند تا به امروز، که کتاب‌شناسان و فهرست‌نگاران، آثار را بر اساس نظام دیوئی، کنگره یا هر نظام دیگر طبقه‌بندی می‌کنند، نام و موضوع اثر و نام مؤلف آن، مهم‌ترین ویژگی‌های یک کتاب به شمار می‌آید. پس چاپ یک اثر با نامی نادرست و برساخته، اشتباهی چشم‌ناپوشیدنی است.
نویسنده در آغاز کتاب به روشنی از نام کتاب یاد می‌کند (مجلس، ص4، سطر 14؛ حکیم اوغلی، ص 3، سطر 1-2؛ حسن حسنی، ص 2، سطر 10-11):

اما گویا به گمان کوشنده، کاتب بیش از نویسنده در تعیین نام کتاب صلاحیت داشته و در نتیجه بر اساس این عبارت کاتب که در پشت نسخه آمده و به تأکید خود کوشنده «افزودۀ کاتب است» (مقدمۀ چهارم، ص 41) ، نام کتاب را «انس المهج و حدائق الفرج» آورده و روی جلد و صفحۀ عنوان درج کرده است:

اما برای «تعیین صلاحیت کاتب» کافی است ادامۀ همین یادداشت را بخوانیم

پس کاتب نام اثر بسیار مشهور ادریسی یعنی نزهة المشتاق فی اختراق الآفاقچه بغداد و چه بلخ» و صد البته چه سمرقند) کار دشواری نیست (این خلیفه ابوالفضل عبدالکریم ملقب به طائع است)، مراجعه به آغاز و انجام اثر نشان می‌دهد که کوشندۀ مشترک این دو چاپ نسخه‌برگردان در عرصۀ اشتباهات فاحش بل مهلک تازه‌کار نیست.
در آغاز این روایت عربی آمده است:

در انجامه نیز چنین می‌خوانیم:

یعنی «میراث‌بان دانشی» و کوشندۀ مشترک این دو چاپ، با دریافت نادرست عبارت«ابي عبدالله الناتلي المصلح لهذا الكتاب»، مرتبۀ ابوعبدالله حسین بن ابراهیم ناتلی (استاد ابن سینا در خردسالی) را از ویراستار (=مصلح) ترجمۀ اصطفن-حنین (این ویرایش در مواردی پرشمار بسیار جدی است) به «کاتب » تنزل داده و صد البته «مصلح» را نیز لقب ناتلی پنداشته است. در عوض برای جبران این تنزیل درجه، روزگار ابوعلی سیمجور (مقتول در 387ق/997م) ، امیرالامرای پرآوازۀ سامانیان را سامانی دوباره بخشیده، او از سمرقند به بغداد کشانده، از مرتبۀ«المؤید من السمائی» به مرتبۀ «المؤید باللهی» رسانده و او را برتخت خلافت نشانده است (البته این یکی را حتی به دریافت نادرست عبارت انجامه نیز نمی‌توان نسبت داد).

قلم ناخوش یا نامناسب
به رغم در دست بودن قلم‌های متنوع و چشم‌نواز معلوم نیست چرا مقدمۀ دوم و نیز عنوان سه مقدمۀ دیگر و نام و نشان نگارندگان مقدمه‌ها با قلم نازیبای Arial کار شده است. در هیچ یک از این چهار مقدمه نیز نشانی از «ة» دیده نمی‌شود (مگر در مواردی نادر) در حالی که دست کم قلم Arial این نشانه را دارد. در نتیجه در واژه‌ها و عباراتی چون دایرة المعارف، «صورة الجزء السابع»، «نزهة المشتاق»، «نزهة المهج»، «صورة الارض»، «قبّة الارض» و «خریدة العجائب و فریدة الغرائب» همواره «ة» به صورت «ه» نوشته شده است.
در جدول صفحات 21-23 نیز گویا به به دلیل بهره نگرفتن از قلم مناسب، هیچ یک از حروف خاص ترکی استانبولی و آوانگاری/خط‌نگاری درست ثبت نشده‌اند و به جای آنها حروف معمول الفبای انگلیسی به کار رفته است.

چاپ مخدوش تصویر دست‌نویس
یکی از ویژگی‌های چاپ‌های نسخه‌برگردان آن است که دست‌نویس را «آن‌چنان که هست» در اختیار شمار بیشتری از دوست‌داران یک اثر قرار می‌دهد. بر همین پایه معمولاً انتشار نسخه‌برگردان دست‌نویس به قطع اصلی نشانۀ حسن سلیقۀ ناشر به شمار می‌رود. حتی برخی ناشران تصویر برگ‌برگ دست‌نویس‌ها را دقیقاً «آن‌چنان که هست» یعنی با پوسیدگی‌ها و پارگی‌های آن چاپ می‌کنند. اما چاپ انس المهج چنین نیست. این را می‌توان با نگاهی به چند صفحۀ آن دریافت.
در این چاپ همۀ صفحات از 4 سو برش خورده و در مستطیلی با حاشیۀ باریک مشکی جای گرفته‌اند. در نتیجه بیشتر رکابه‌ها حذف شده‌اند. در صورتی که رکابه یکی از عناصر مهم دست‌نویس است چندان که همۀ فهرست‌نویسان، اگر دست‌نویس رکابه داشته باشد از یادکرد آن چشم نمی‌پوشند. شمار اندکی از رکابه‌های برجای مانده در این دست‌نویس را می‌توان در صفحات 20، 44، 46 دید.
در برخی موارد حتی نقشه‌ها نیز برش خورده‌اند (مثلا ص 31، 37 ، 59، 113) که اگرچه اطلاع ارزشمندی در بخش‌های برش خورده نیست اما به هر حال اصالت دست‌نویس لطمه خورده است.
در برخی موارد نیز برخی یادداشت‌ها و مهرها که از متن دور افتاده بوده‌اند برای آنکه از غافلۀ چاپ نسخه‌برگردان عقب نمانند، به لطف فوتوشاپ (یا دیگر نرم‌افزارهای گرافیکی) خود را به متن نزدیک کرده و در کادر نسخۀ چاپ گنجانده‌اند. مانند یادداشت بالای صفحۀ 71 که پایین آمده است و مهر کتابخانۀ مجلس در صفحۀ 92 که هم پایین آمده و هم به چپ رفته است (برای دریافتن این جابه‌جایی به اثر جوهر همین مهر در صفحۀ روبرو که فقط اندکی از آن برجای مانده نگاه کنید؛ نیز در صفحۀ 122). در این گونه موارد با نگاه دقیق به تصویر چاپ شده می‌توان گسیختگی بافت کاغذ را که ناشی از جابجایی بخشی از تصویر است به خوبی دید.
در بعضی موارد نیز برای آنکه تمام نقشه در کادر بیفتد مقیاس را کوچک کرده‌اند. مثلا در دست‌نویس، نقشۀ «صورة الجزء الثانی من الاقلیم الرابع»، دو واژۀ «صورة» و «غرب» در بالا و پایین نقشه دقیقاً روبروی سطرهای اول و آخر صفحۀ روبرو قرار دارند و فاصلۀ میان این دو واژه به اندازۀ فاصلۀ میان سطر اول و آخر صفحۀ روبه‌رو است. اما در صفحۀ 161 نسخۀ چاپی، نقشه «به نسبت صفحۀ روبه‌رو» 20٪ کوچکتر شده است. نقشه‌های ص 166 و ص180 نیز به نسبت صفحۀ روبرو 9٪ و 15٪ کوچکتر شده است.
در واقع می‌توان مطمئن بود که نسبت تصویر نسخه نسبت به اصل آن هر صفحه به تناسب طول و عرض متن یا نقشه چندان تغییر کرده که در کادر مورد نظر بگنجد و حاشیه‌ها نیز با همین هدف در صورت لزوم جابه‌جا شده‌اند. این مقیاس متغیر به ویژه در مورد کتابی که موضوع آن جغرافیا و بسیاری از صفحات آن «نقشه» است، برای چاپ نسخه‌برگردان سخت ناپسند می‌نماید. زیرا یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های هر نقشه مقیاس آن است. و چاپ نسخه‌برگردان نیز «چاپ سند» به شمار می‌آید و هر گونه جرحی در آن «جعل سند».