دربارۀ دو بیتی منسوب به نصیرالدین طوسی
یاد شده در جنگ روضة الناظر و نزهة الخاطر
نسخۀ بازنگری‌شده در پنجشنبه 11/02/1393
حق انتشار متن کامل مقاله برای یونس کرامتی و
title="مقالات، یادداشت‌ها و روزنوشت‌های یونس کرامتی در حوزۀ تاریخ علم و فرهنگ و تمدن ایران و اسلام">
title="كاتبان، حلقه نويسندگانى است كه چشم به ميراث عزيز كهن اسلامى و ایرانی دوخته اند و هر يك به سهم خود، به موضوعى مى پردازند كه بتواند گوشه اى از شكوه و عظمت اين ميراث ارزشمند را تبيين كند. ">
استفاده از چکیدۀ آن «با ارجاع به همین صفحه» آزاد است.
کرامتی، یونس، title="در جنگ روضة الناظر (گردآوردۀ عبدالعزیز بن ابی الغنایم کاشانی در سدۀ 8ق) چند سروده به نصیرالدین طوسی منسوب شده است. در یکی از آن‌ها به اشارت، از ابوبکر به عنوان وارث واقعی خلافت یاد شده است. از آنجا که نصیرالدین طوسی یکی از بزرگان تشیع به شمار می‌آید به سخ">
نصیرالدین طوسی یاد شده در جنگ روضة الناظر و نزهة الخاطر
title="مقالات، یادداشت‌ها و روزنوشت‌های یونس کرامتی در حوزۀ تاریخ علم و فرهنگ و تمدن ایران و اسلام">
style='font-size:14.0pt;font-family:YKMitra;color:#385623'>توجه: این یادداشت پس
از تذکر سودمند همکار گرامی، جناب آقای دکتر شادروی‌منش اصلاح شده است.
style='font-size:14.0pt;font-family:YKMitra'>در جنگ روضة الناظر و نزهة
الخاطر (گردآوردۀ عبدالعزیز بن ابی الغنایم کاشانی در سدۀ 8ق) چند سروده به
نصیرالدین طوسی منسوب شده است. در یکی از آن‌ها به اشارت، از ابوبکر به عنوان وارث
واقعی خلافت یاد شده است. از آنجا که نصیرالدین طوسی یکی از بزرگان تشیع به شمار
می‌آید به سختی میتوان انتساب چنین سروده‌ای را به وی درست انگاشت.
نصیرالدین طوسی، ابوبکر، تشیع، خلافت، عبدالعزیز بن ابی الغنایم کاشانی، روضة
الناظر، سهیل یاری گل‌دره
style='font-size:14.0pt;font-family:YKMitra'>حساب جمل
ف |
style='font-size:14.0pt;font-family:YKMitra'>
درآمد
چندی پیش مقاله‌ای با عنوان «تحقیقی در اشعار نویافتۀ خواجه نصیر الدین
طوسی» به قلم دوست فاضل و ارجمند، سهیل یاری گل‌دره در مجله بهار ادب به
چاپ رسید که در آن شماری از سرودههای منسوب به نصیرالدین طوسی به نقل از جنگ‌های
مختلف گرد آمده است. امروز (بیستم فروردین ) به لطف ایشان متن کامل مقاله و تصویر
چند برگ از این جنگ به دست من رسید. آنچه در این جا می‌آید نکته‌ای در باب یکی از
این سروده‌هاست.
روضة
الناظر و سرودههای منسوب به نصیر الدین طوسی
علی میرافضلی در کتاب رباعیات خیام در منابع کهن، دربارۀ روضة
الناظر و نزهة الخاطر چنین آورده است:
روضة الناظر و نزهة الخاطر مجموعه‌ای است موضوعی از اشعار فارسی و عربی که
عزالدین عبدالعزیز بن ابی‌الغنایم کاشانی ـ از ادیبان و نویسندگان نیمۀ اول سدۀ
هشتم هجری ـ فراهم آورده و از لحاظ اشتمال بر اشعار شاعران گمنام و بدون دیوان
مغتنم است. تاریخ تألیف این کتاب معلوم نیست، اما با توجه به این که ابوالمجد
تبریزی در سال 723 هجری هنگام کتابت رسالۀ قلمیه که یکی دیگر از آثار مؤلف
است از او با جملۀ دعایی یاد می‌کند میتوان احتمال داد که گردآوری روضة الناظر در
ربع اول یا حداکثر در ربع دوم سدۀ هشتم صورت گرفته است.
سهیل یاری در مقالۀ یاد شده در این باره چنین آورده است:
یکی از کسانی که دیوانی از اشعار فارسی وی برجا نمانده است و در این جُنگ
پارهای از سرودههای وی آمده خواجه نصیر است، و از آنجا که روضة النّاظر جُنگ
نسبتاً کهنی است باید اشعار و ضبطهای آن مورد توجه جدّی قرار بگیرد.
دو
بیتی منسوب به نصیرالدین
از میان سروده‌هایی که ایشان از این جنگ نقل کرده‌اند، این دو بیتی که در
برگ 230 این جنگ آمده است، به گمان من نمی‌تواند سرودۀ نصیرالدین طوسی باشد:
|
|
تفسیر
دو بیتی
عبارت «بود خلافت به اساس» در مصراع اول تا حدی گمراه کننده است، زیرا
خواننده چنین می‌پندارد که سراینده، کسی را در نظر دارد که گرچه [دست کم در آغاز] خلافت
بدو نرسیده اما «به اساس» حق او بوده است؛ که می‌تواند ناظر بر دیدگاه شیعه دربارۀ
حقانیت امیرالمؤمنین علی (ع) به عنوان جانشین و نخستین خلیفۀ پیامبر و متناسب با
افکار نصیرالدین طوسی باشد. اما اشارات دو مصراع بعدی بر این تصور خط بطلان می‌کشد.
در مصرع دوم بر این تأکید می‌شود که این نام شش حرف دارد (یکی بیش از شمار حواس؛
در مصرع چهارم نیز به صراحت از حرف ششم یاد شده است) که اشاره‌ای آشکار به
«ابوبکر» است. مصرع سوم تردیدی در این باره برجای نمی‌گذارد زیرا به حساب جُمل (یا
به تعبیر کمابیش عوامانه: حساب ابجد) حرف نخست یعنی«ا» برابر با «1» و نصف حرف دوم
یعنی «ب»=«2» است و حرف دوم نیز ثلث حرف سوم یعنی«و»=«6» است.
[در نسخۀ نخست این یادداشت بر پایۀ خوانش دو کلمۀ آخر به صورت «باز شناس»
چنین آمده بود:] مصرع چهارم نیز گویا اشاره به این مفهوم
دارد که سه حرف «ب»، «ک» و «ر» به ترتیب برابر با «2»، «20» و «200» است و گرچه در
هر سه رقم 2 آمده اما یکی از آحاد، دیگری از عقود و دیگری از مئات (به تعبیر امروزی:
از مرتبۀ یکان، دهگان و صدگان) است. البته باید به خاطر داشت که مفهوم «ارزش
مکانی» به ندرت به ادب فارسی راه یافته است. [این بند پس از خوانش این
دو کلمه به صورت «عُشر شناس» چنین زیر اصلاح شده است:name="_ednref2" title="">
مصرع چهارم اشاره به این دارد که حرف چهارم یک‌دهم حرف پنجم و حرف پنجم یک‌دهم
حرف ششم است که این نیز با سه حرف «ب»، «ک» و «ر» ـ به ترتیب برابر با «2»، «20» و
«200» ـ راست می‌آید.
نتیجه
این دو بیت در ستایش کسی است که به تعبیر سراینده، «همنام» (در واقع هم‌کنیۀ)
ابوبکر بوده است و با توجه به مصراع نخست سراینده نمی‌توانسته است شیعه باشد چه
رسد به آنکه یکی از علمای نامدار آن باشد. البته باید توجه داشت که در دست‌نویس
مورد استفادۀ آقای یاری (که تصویر آن در این یادداشت نیز آمده است)، نام «خواجه
نصیر طوسی» در کنارۀ صفحه چنان نوشته شده که معلوم نیست مربوط به این دو بیت است
یا دو بیت پیش از آن. به گمان من برای بررسی دقیق‌تر این موضوع باید به نسخه‌های
دیگر روضة الناظر توجه شود
تصویر
src="http://biruni.kateban.com/Pics/Entry2113-P01.jpg">
مآخذ
1. یاری گل‌دره، سهیل، «تحقیقی در اشعار نویافتة خواجه نصیر الدین طوسی»، بهار
ادب (فصلنامه علمی و پژوهشی)، سال ششم، شماره چهارم،زمستان 1392، شماره
پیاپی22
2. عبدالعزیز بن ابی الغنایم کاشانی، نزهة الناظر، دست‌نویس شمارۀ 766
کتابخانۀ دانشگاه استانبول، میکروفیلم شمارۀ 247 دانشگاه تهران
3. میرافضلی، علی، رباعیات خیام در منابع کهن، تهران: مرکز نشر
دانشگاهی، 1382ش.
است) متن دوبیتی را به نقل از مقالۀ دوست ارجمند آقای سهیل یاری گل‌دره نقل کرده
بودم. آقای دکتر شادروی‌منش در دیداری کوتاه اما سودمند در گروه فرهنگ‌نویسی
فرهنگستان زبان و ادب فارسی توجه مرا به این نکته جلب کردند و به درستی تأکید
کردند که این خوانش با آنچه من دربارۀ مفهوم احتمالی مصرع آورده‌ام هماهنگی بیشتری
دارد. از ایشان سپاسگزارم. جالب آنکه با این خوانش، تردید من دربارۀ این که «مفهوم
«ارزش مکانی» به ندرت به ادب فارسی راه یافته است» نیز برطرف شد. همچنین معلوم می‌شود
که سراینده در هر دو مصرع به نسبت میان اعداد متناظر با حروف (یک‌دوم، یک‌سوم و یک‌دهم)
پرداخته است
نمایش ایمیل به مخاطبین
نمایش نظر در سایت
۲) از انتشار نظراتی که فاقد محتوا بوده و صرفا انعکاس واکنشهای احساسی باشد جلوگیری خواهد شد .
۳) لطفا جهت بوجود نیامدن مسائل حقوقی از نوشتن نام مسئولین و شخصیت ها تحت هر شرایطی خودداری نمائید .
۴) لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید .
برای ما که جالب بود و خواندنی.
ممنون
استفاده کردم. نکتۀ کوچکی که به نظرم میرسد این است که میتوان احتمال داد در مصراع سوم کلمۀ اول، «اولش» یا چیزی مانند آن بوده (اما الزاماً وزن خراب نیست) و دیگر آن که «دار» نیست بلکه «دان» است، حرف «ر» به این کشیدگی نیست؛ مصراع سوم بهتر است چنین خوانده شود: اول[ش] نصف دوم دان و دوم ثلث سؤم.
باز هم تکرار میکنم که بهره بردم.
ارادتمندم
با سلام
مقاله خوب شما درباره دوبیتی منسوب به نصیرالدین را خواندم. خوب است این موارد فقط روی فضای مجازی نیاید و به شکل مقالاتی در کالبد نکته ها و پاره ها در جایی چاپ و ثبت شود. یک نکته قابل ذکر اینکه به گمانم مصراع نخست از بیت دوم از دیدگاه وزنی چندان روان نباشد و بجای واژه «اول» باید چیزی مانند «اولی» یا «اولش» باشد. باید دید که در دیگر نسخه ها چگونه است. دیگر آنکه تا جایی که به یاد دارم برخی نسخه های روضۀ الناظر دارای نام سرایندگان نیستند و شاید این نام ها افزوده دیگران باشد. هرچند که این نکته را بی رجوع به منابع یاد می کنم و از آن اطمینان ندارم.
با احترام
حق با شماست. «بنده پیر مغانم که ز جهلم برهاند»..
نمیدانم حواسم کجا بوده که «عشر»ی بدان واضحی را «باز» نوشته ام!. پس از این باید حواس خود را قدری بیشتر جمع کنم. به یاد حکایت «آرد نماند..» در چهار مقاله عروضی فتادم..
از توجه و تدقیق شما لذت بردم،آفرین بر شما، متأسفانه آنچنان که باید در این مقالاتم دقت! نکرده ام، باشد که پس از این با حوصله بیشتری مقاله هایم را تنظیم کنم